جنگ هشت ساله ایران و عراق (۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷) در حالی آغاز شد که ارتش عراق با حمایت گسترده قدرت های جهانی و منطقهای تصور می کرد میتواند در مدت کوتاهی ایران را شکست دهد. اما برخلاف انتظار، ملت ایران با ایمان، همبستگی و مقاومت ملی توانست مسیر جنگ را تغییر دهد و مانع تحقق اهداف متجاوز شود. پیروزی ایران در این جنگ، نه به معنای تصرف خاک دشمن، بلکه در حفظ تمامیت ارضی و استقلال کشور معنا یافت.
عوامل اصلی پیروزی ایران در جنگ ایران و عراق
یکی از عوامل اصلی پیروزی، روحیه دینی و انقلابی مردم بود. رزمندگان ایرانی با باور عمیق به آرمان های انقلاب اسلامی و با تکیه بر ارزشهایی چون «دفاع از وطن و ناموس»، با تمام توان در برابر ارتش مجهز عراق ایستادند. حضور داوطلبانه مردم در قالب بسیج مردمی و حمایت گسترده خانوادهها از جبههها، پشتوانهای عظیم برای ادامه مقاومت فراهم کرد.
عامل دوم، رهبری هوشمندانه امام خمینی (ره) بود که با شعارهایی چون «جنگ، جنگ تا رفع فتنه از عالم»، روحیه استقامت و امید را در جامعه زنده نگه داشت. در کنار آن، هماهنگی ارتش و سپاه در مراحل مختلف جنگ، بهویژه در عملیاتهایی همچون طریق القدس، بیت المقدس و والفجر۸، موجب شد ابتکار عمل به دست ایران بیفتد.
همچنین، خود کفایی و نوآوری نظامی در دوران تحریمها، از دیگر رموز موفقیت ایران بود. نیروهای ایرانی با امکانات محدود توانستند تجهیزات تعمیر کنند، سلاح بسازند و تاکتیکهای بومی طراحی نمایند.
سخن پایانی
در نهایت، پیروزی ایران در جنگ تحمیلی در این نکته خلاصه می شود که با وجود فشار های اقتصادی، بمباران شهرها و انزوای بینالمللی، ملت ایران توانست در برابر ائتلافی از قدرت های جهانی بایستد و از شرف، استقلال و مرزهای خود دفاع کند — و این بزرگترین پیروزی تاریخ معاصر ایران است.
