سینمای ایران در دهه های گذشته، مسیری پرفراز و نشیب اما بسیار تأثیرگذار را پیموده است. در دورههای اولیه، سینمای ایران تحت تأثیر سینمای کلاسیک و تجاری غرب بود، اما نقطه عطف اصلی این سینما در دهههای پنجاه و شصت شمسی (دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی) رقم خورد؛ دورانی که سینمای روشنفکرانه و نئورئالیستی ایران به شهرت جهانی رسید.
سینمای ایران در عصر جدید
پس از انقلاب ۱۳۵۷، سینما با تغییرات اساسی در محتوا و ساختار مواجه شد. دهه شصت، دورهای بود که سینما با تلاش برای باز تعریف هویت خود، به مضامینی اجتماعی، جنگ و خانواده پرداخت. کارگردانانی مانند کیارستمی، مهرجویی و حاتمی، با نگاهی عمیق به زندگی روزمره مردم و با کمترین امکانات، آثاری خلق کردند که در جشنوارههای جهانی تحسین میشد و سبکی منحصر به فرد به نام «موج نوی سینمای ایران» را به جهان معرفی کرد. این آثار اغلب بر سادگی، طبیعت و کنتراستهای اجتماعی تمرکز داشتند.
دهه هفتاد و هشتاد شمسی، شاهد تثبیت جایگاه سینمای ایران در عرصه بین المللی بود. نسل جدیدی از فیلمسازان با نگاهی متفاوت و استفاده از تکنیکهای مدرنتر، توانستند همچنان جوایز معتبر جهانی را از آن خود کنند. مضامین اخلاقی، پیچیدگی های روابط انسانی و انتقادهای اجتماعی نرم، مشخصه اصلی این دوره بود.
در دهه های اخیر، سینمای ایران شاهد تنوع ژانری بیشتری بوده است. از کمدیهای پرفروش تا درامهای اجتماعی عمیق، تلاش شده است تا مخاطبان بیشتری جذب سالنهای سینما شوند. با این حال، چالشهایی نظیر محدودیتهای محتوایی و مشکلات اقتصادی همواره بر سر راه سینماگران وجود داشته است. با این وجود، قدرت قصه گویی، عمق روانشناختی شخصیتها و توانایی هنرمندان ایرانی در ساخت آثاری با کمترین ابزار اما بالا ترین تأثیر گذاری، جایگاه سینمای ایران را در سطح جهان حفظ کرده است.
